Massimiliano Allegri niewątpliwie jest trenerem, który wzbudza wiele emocji. Szczególnie wśród sympatyków Milanu, którzy często zarzucają mu zbyt zachowawcze nastawienie, prowincjonalną mentalność i brak charakteru. Z drugiej strony Allegri ma na swoim koncie mistrzostwo, wicemistrzostwo Włoch oraz zajęte 3. miejsce w sezonie, w którym zarząd rozmontował mu szkielet zespołu. O pochodzącym z Livorno szkoleniowcu pochlebnie wypowiadają się również najważniejsi włoscy trenerzy ostatnich lat z Fabio Capello, Cesare Prandellim i Marcello Lippim na czele. Po cichu mówi się, że Allegri miałby objąć stanowisko selekcjonera po Mistrzostwach Świata w Brazylii. Jaka jest zatem prawda o obecnym opiekunie Milanu: prowincjonalny rzemieślnik czy czołowy włoski fachowiec umiejący pracować w każdych warunkach? Kluczem do tego może być lepsze poznanie filozofii gry Massimiliano Allegriego. Dlatego też oddaję w ręce czytelników tłumaczenie pracy dyplomowej w/w ze szkoły trenerskiej w Coverciano, które w języku włoskim dostępne jest na stronie sektora technicznego włoskiej federacji. Ze względu na to, że blog z gumy nie jest, dzielę tłumaczenie na części. Poniżej część pierwsza.
We
współczesnym futbolu używa się wielu różnych systemów gry,
biorąc pod uwagę cechy fizyczne, techniczne oraz mentalne piłkarzy,
których trener ma do dyspozycji.
Pokażę
kilka systemów opartych o rolę pomocników, lecz nie będę się
rozwlekał nad tymi, stosowanymi w zależności od charakterystyk
przeciwnika. Zajęłoby to bowiem zbyt dużo miejsca oraz odwiodłoby
od zadania, które sobie postawiłem.
Ostatnio
zakończony sezon piłkarski (2004/05) był moim drugim
doświadczeniem w roli trenera. Musiałem zmierzyć się z problemem
dotyczącym wyboru systemu gry, nie znając cech poszczególnych
zawodników, których klub – SPAL – oddał do mojej dyspozycji.
Do zespołu dołączyłem bowiem zaledwie dzień przed wyjazdem na
zgrupowanie. Musiałem zatem poświęcić trochę czasu, by wybrać
system gry, który będę stosował, by jak najlepiej wykorzystać
umiejętności poszczególnych graczy. Początkowo myślałem o
zastosowaniu 4-4-2: systemu, który zapewnia przynajmniej dobrą
organizację gry obronnej. Później, z powodu wąskiej kadry oraz
różnych kontuzji, przeszedłem do stosowania 4-3-3 (patrz Fig.1
poniżej)
Pierwsze
osiem spotkań rozegraliśmy stosując ten system. Następnie
zmieniłem ustawienie pomocników: zamiast grać nisko ustawionym rozgrywającym nr 4 (patrz Fig. 1),
odwróciłem trójkąt w środku pola i ustawiłem zespół z dwoma
środkowymi pomocnikami i wysuniętym rozgrywającym (patrz Fig.
2), utrzymując zawsze dwóch
bocznych i jednego środkowego gracza w ataku oraz czwórkę
defensorów:
2.
CECHY POMOCNIKÓW
Kolejno: piłka, zawodnik, przeciwnik, ruch piłki, ruch zawodnika bez piłki, prowadzenie piłki, kolejność podań |
Cechy
taktyczne oraz techniczne trójki pomocników muszą być różne w
zależności od tego, czy wybiera się grę z pomocnikiem nr 4
ustawionym przed linią obrony i dwójką środkowych nr 8 i nr 10
(Fig. 1) lub z dwójką
środkowych nr 8 i nr 4 przed czwórką obrońców oraz trequartistą
przed dwójką środkowych pomocników (Fig. 2).
Zacznę
od omówienia cech poszczególnych zawodników (pomocników), by
przejść później do przedstawienia wad i zalet, które napotyka
się, gdy drużyna jest lub nie jest w posiadaniu piłki.
2.1
Trójkąt z wierzchołkiem ustawionym nisko
Zobaczmy, jakie
cechy muszą posiadać zawodnicy, gdy drużyna gra z nisko ustawionym
wierzchołkiem.
Idealny
pomocnik grający
przed linią obrony (nr 4, "reżyser")
powinien przedewszystkim cechować się:
- wielką charyzmą, by jak najlepiej dowodzić dwójką środkowych pomocników nr 8 i nr 4 oraz trójką graczy w ataku nr 7, nr 9 i nr 11, gdy drużyna nie jest w posiadaniu piłki
Przykład:
Gdy
przeciwnik rozpoczyna budowanie akcji, "reżyser" (nr 4)
musi decydować o momencie wyjścia bocznych napastników (nr 7 i nr
11) oraz dwójki środkowych pomocników (nr 8 i nr 10) skracając
pole gry poprzez wyjście do przodu; w tym samym czasie nr 9 odcina
drogę podania od D
do
C.
Ważne: gdy nasza
drużyna kończy akcję, cofnięty "reżyser" ma za zadanie
natychmiast przywołać dwójkę pomocników oraz tercet napastników
do zajęcia właściwych pozycji, by móc zorganizować odbiór
piłki.
W przypadku, gdy
trzej napastnicy zostają wykluczeni z fazy odbioru piłki,
zachowanie trójki pomocników i czwórki obrońców powinno być
następujące:
- nie dać się minąć, lecz spowalniać akcję przeciwnika cofając się
- Nr 8 podchodzi pod 3, nr 4 zajmuje miejsce nr 8 a nr 10, obniżając swoje położenie, przesuwa się w kierunku środka
W
sytuacji, w której trzeba bronić się sześcioma zawodnikami
przeciwko akcji prowadzonej środkiem, należy:
- nie dać się minąć, lecz spowalniać akcję przeciwnika
- "reżyser" nr 4 stara się ograniczyć czas i miejsce zawodnikowi z piłką A oraz przywołując nr 8, by ten dał mu wsparcie i asekurował go, gdy kwartet obrońców z tyłu pozostaje ustawiony wąsko:
"Reżyser"
(nr 4) powinien ponadto charakteryzować się:
- dobrą techniką, by móc regulować tempo gry
- świetnym wyczuciem pozycji (zmysłem taktycznym), by móc zawsze pokazywać się do gry i być punktem odniesienia dla kolegów z zespołu
- świetnym długim i celnym podaniem zarówno by móc natychmiastowo przeprowadzić zespół z fazy defensywnej do ofensywy (kontratak), jak i po to, by móc zmienić stronę gry poprzez przerzut na drugie skrzydło, gdy zespół jest naciskany w ataku pozycyjnym
Musi
również potrafić zagrać prostopadłą piłkę i nie może nigdy
tracić pozycji poprzez złe ustawienie, gdyż w fazie defensywnej
może on ubezpieczać czwórkę defensorów, próbując zatrzymać
zagrania przeciwnika (przechwyt podań).
Ogromny
zmysł taktyczny wydaje się zatem kluczowy dla zawodnika pełniącego
tę rolę. Jego wejścia ofensywne podczas meczów będą rzadkie i
dobrze przemyślane. Wszystko to, by nie pozostawiać środkowej
strefy boiska niezabezpieczonej. Musi on zapewnić równowagę
drużynie w najbardziej newralgicznej części boiska.
W
odróżnieniu od "reżysera", dwójka środkowych
pomocników (nr 8 i nr 10) musi charakteryzować się wybieganiem
i dobrą kondycją. Głównie dlatego, że gdy zespół gra z jednym
środkowym napastnikiem i dwoma bocznymi, wymaga się od środkowych
pomocników częstych wejść ofensywnych bez piłki.
Wejścia
ofensywne w różnych wariantach gry w ataku są kluczowe dla
wypracowania sobie okazji do strzału z dystansu lub dla zakończenia
akcji za pomocą ewentualnych zagrań kombinacyjnych skonstruowanych
po drugiej stronie boiska (np. Dośrodkowanie).
Zazwyczaj
jeden tej dwójki (przyjęło się, że jest to nr 10) musi cechować
się:
- umiejętnością stworzenia przewagi liczebnej za pomocą dryblingu
- umiejętnością tzw. ostatniego podania
- dobrym strzałem z dystansu
- umiejętnością zagrania prostopadłej piłki tak, by uruchomić któregoś z trójki napastników
W
odróżnieniu od nr 10, nr 8 musi cechować się:
- lepszymi umiejętnościami taktycznymi
- w większym stopniu pomagać kolegom z formacji
- więcej pracować, gdy drużyna nie jest w posiadaniu piłki
- pomagać "reżyserowi" (nr 4) w zapewnieniu równowagi w środku pola i w odbiorze piłki
Nawet
jeśli nr 8 technicznie nie jest tak zaawansowany jak nr 10, musi
umieć podłączyć się do akcji ofensywnej, by ewentualnie
zakończyć akcję (strzał z dystansu). Nr 8 musi również być
silny fizycznie oraz dobrze grać głową, by móc wygrywać
pojedynki powietrzne.
(...)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz